ბუღი ასდის ქალაქს! სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით! დღეს რამოდენიმეჯერ კი წამოწვიმა, მაგრამ ბევრი ვერაფერი უშველა გადახურებულ თბილისს. ასეთ შეხუთულ დღეებში მთაში მინდა ხოლმე გავიქცე ჩვენს აგარაკზე, 2წელია არ ვყოფილვარ, 2008ში ავადსახსენებელი ომის გამო 😦 2009ში კიდევ ორსულად ვიყავი, იმ დანგრეულ გზებზე კიდევ არაორსულსაც უჭირს სიარული.
საერთოდ სხვანაირად აღვიქვამ მთაში ყველაფერს, ჰაერი ისე გაწმენდილია ფერებიც კი სხვანაირად ჩანს. ახლა უკვე დღეებს ვითვლი როდის ჩავაბარებ გამოცდას, ავიკრიფავ გუდანაბადს და ბავშვიანად წავალ მთაში. გეგმაში მაქვს ბევრი ბევრი პახოდი და ანოს ჭყუმპალაობა ყინულივით ცივ ტანაში 🙂 დიდი სურვილი მაქვს ჩემს შვილსაც ძალიან უყვარდეს ბუნება და მთაში ბოდიალი. წელიწადში 1კვირა სასურველი კი არა აუცილებელიცაა ცივილიზაციისაგან შორს გაატარო.
ბავშვობაში მეტად ბანალური მიზეზის გამო მიყვარდა მთა, არასოდეს არავინ მთხოვდა სახლში 10საათზე მივსულიყავი, შეგვეძლო საათობით, შუაღამემდე ვმჯადიყავით მდინარის პირას კოცონთან და 1000სისულელეზე გვეჭორავა, ამ დროს ბიჭები ძირითადად ავ სულებზე, ჭინკებზე და ალებზე ყვებოდნენ, ჩვენ შიშით ვიფსავდით და სულ რომ ძალიან გვდომებოდა სახლში წასვლა, ვიდრე სხვა არ გაგვაცილებდა ადგილიდან ვერ ვიძროდით 🙂
წელს როგორც არასდროს ისე მიხარია იქ წასვლა, რაღაც სხვა მოლოდინები მაქვს, ყოველ საღამოს ავალ სახლის უკან მთაზე, ბევრ ასეთ სურათს გადავიღებ, ვარსკვლავებიან ცას დავაკვირდები, just ვიფიქრებ და ვიოცნებებ.
უკვე აღარ მიყვარს სოფლისაკენ მიმავალი გზა, ადრე შემეძლო მთელი მგზავრობის მანძილზე მეთვალიერებინა გარემო, სად რა შეიცვალა, სად ახალი სახლი აშენდა, ზაფხულში ხორბლის ყანებისთვის მეყურებინა, გაზაფხულზე ყაყაჩოს და სოსანისთვის მაგრამ ახლა ვეღარ. ამ სახლებს რომ ვხედავ გული მეწურება, ღირსება წართმეულად, ნაცემი ბავშვივით ვგრძნობ ხოლმე თავს. ომმა მეც რადიკალურად შემცვალა. წეროვანს, ხურვალეთს გზისპირა დასახლებებს შორიახლოდან ვხედავ, ჩემი სოფლისკენ რომ გადავუხვევთ კიდევ იქვე 10მეტრში არის ახალი სოფელი, ახალი ბერბუკი. სულ სადღაც 50-70 სახლი იქნება. დაახლოებით 1.5 წელია იქ ცხოვრობენ,ყოველ ჩასვლაზე ერთი რამ მატირებს განსაკუთრებით, სასაფლაო საოცარი სისწრაფით იზრდება და იზრდება. დღეს მანქანიდან ვითვლიდი, 60მდეა თუ მეტი არა. ძალიან ბევრია ასეთი პატარა სოფლისთვის. ასე მგონია ვერ უძლებენ იმ ტკივილს რასაც შენს მშობლიურ სახლთან ახლოს და თან ძალიან შორს ყოფნა ქვია. წარმოიდგინე იქვე სულ რაღაც 30 კილომეტრში გეგულებოდეს შენი სახლი, შენი მიწა, შენი ეზო და ვერ მიდიოდე…………..
ხო, ზუსტად ასე ვარ ამ წუთას, ჩემს მე6 კლასელ ძმას სკოლაში ქართულის მასწავლებელმა თემა მისცა “უბედური ქვეყნის უბედური შვილები” დღევანდელი რეალობიდან დაწერეთო.
კაკატოლანდია 