როდის შევხვდით? როდის აღმოვაჩინე? ძალიან დიდი ხნის წინ.აქ საუბარი არაა ადამიანებზე, დღეს ჩემს საყვარელ მუსიკოსებზე მინდა მოვყვე. პირველად ალბათ 4წლის ვიქნებოდი მამას ფირსაკრავებში ქექვისას რომ გადავაწყდი,რატომ მომეწონა, ან რატომ მომინდა მაშინ მათთვის მომესმინა არვიცი, უბრალოდ მახსოვს ჩავრთე და დიდხანს, ძალიან დიდხანს ვუსმენდი. ეს იყო Deep Purple ალბომით The House of Blue Light. ახლაც სათუთად ვინახავ ამ ”დისკს”
შემდეგ იყო დიდხნიანი პაუზა, გარშემო თითქმის არავინ უსმენდა ფარფლებს,(არც არავის ეცალა მუსიკის მოსასმენად იმ პერიოდში) ამასობაში გავიზარდე და შევხვდი ჩემს უსაყვარლეს ზვიად მასწავლებელს რომელმაც ისევ თავიდან აღმომაჩენინა და შემაყვარა ეს ჯგუფი, ოღონდ ამჯერად უკვე სულ სხვაგვარად, სხვა კუთხით. მუსიკის მიღმაც შევიხედე და მაშინ მივხვდი ეს იყო გრძნობების, ადამიანის სულის გამოძახილის, თავისუფლების ნამდვილი ხმები.
მე ბედნიერი ვარ რომ ამ ყველაფერს გიო ჩემზე უფრო მძაფრად აღიქვამს და ჩემზე მეტად გრძნობს. ჩვენი ურთიერთობაც იან გილანის გარშემო დაიწყო და განვითარდა. ჩვენთვის მომღერალზე და მუსიკოსზე გაცილებით მეტია. ოჯახური თილისმასავითაა 🙂 ერთი ოცნება უკვე ავიხდინეთ, ჩვენს ერთერთ love songsს ცოცხლად მოუსმინეთ, ახლა მომდევნო ოცნების ახდენას ველოდებით. როდის დაიდება ამ ვებ გვერდზე ნიუსი სათაურით ”გილანი საქართველოში”. მაშინ იქნებ და ნამდვილად შევხვედროდით ერთმანეთს….. 🙂
ხო, ზუსტად ასე ვარ ამ წუთას, ჩემს მე6 კლასელ ძმას სკოლაში ქართულის მასწავლებელმა თემა მისცა “უბედური ქვეყნის უბედური შვილები” დღევანდელი რეალობიდან დაწერეთო.
ცხოვრებაში არის ხოლმე მომენტები როდესაც წარსული სასიამოვნოდ გვახსენებს თავს. გასულ კვირას ჩემ სოფელში ვოიაჟსაც ქონდა ასეთი ეფექტი. თბილისში გადმოსვლის შემდეგ დედამ ყველა ჩემი სკოლის დროინდელი რვეული თუ ჩანაწერი ერთ ყუთში მოათავსა და სოფელში შეინახა. შაბათს აივანზე ბოდიალისას შემთხვევით გადავაწყდი ამ ყუთს, გავხსენი და წავედი შორს უკან, ჩემს ბავშვობაში…სათითაოდ ვიღებდი ამ დამტვერილ რვეულებს ვათვალიერებდი, განსაკუთრებით უკან გვერდებს, ჩემი და ეკას წერილები და ნაჯღაბნები ჭარბობდა ტექსტით: აუ მე არ გამიძახოს, თუ გამიძახებს ეს ადგილი მიკარნახე, დღეს მუსიკა მაქვს და მეზარება, აუ მეც, მოდი გავაცდინოთ. შეხედე მასწავლებელს სად იყურება, ჭერში ბუზებს თვლის? აუ ოფოფივით აქვს თმები და ა.შ. რამდენჯერ დავუჭერივართ ამ რვეულების მიწოდება-მოწოდების დროს 🙂 ვაგრძელებ ქექვას, წიგნები, სავარჯიშოები, წერილები ბოლოს ერთი იყო დარჩენილი, გაცრეცილი და დათხელებული, მაშინვე ვიცანი, ოდესღაც 100ფურცლიანი რვეული იყო, ქართულისთვის, მაგრამ დღეს 40ფურცელზეა ჩამოსული. გადავფურცლე და რაღაცნაირად ვიგრძენი თავი. მეცხრე კლასის რვეული იყო, ამ პერიოდში განსაკუთრებით მინდოდა რეპორტიორობა, ვიჯექი და ვწერდი ჩანახატებს, ვიღებდი ინტერვიუებს სკოლის გაზეთისთვის. მერე იყო ზვიადისთან კერძო გაკვეთილები. ამ ადამიანმა უამრავი რამ მასწავლა, ჩემი ინტერესებიდან გამომდინარე ინტერვიუებს მავალებდა ლიტერატურულ პერსონაჟებთან, არჩევანში არ მზღუდავდა, მეც ბედნიერი ვიყავი, ვწერდი და ვწერდი. ამ რვეულში რამოდენიმე ასეთი ინტერვიუ იყო შემორჩენილი, თვითონაც გამიკვირდა რამხელა ფანტაზია მქონია 14-15წლის ასაკში 🙂 პირველი დავალება იყო ინტერვიუ ჩემს საყვარელ ლიტ. პერსონაჟთან. და ვინ იყო ის? გამოცნობა თქვენთვის მომინდვია 🙂
– გამარჯობათ მის შარპ. გმადლობთ რომ დამთანხმდით შეხვედრაზე.
კაკატოლანდია 