Posted in პირადი, tagged ბავშვობა, ბებია, ოცნება, სოფელი on ოქტომბერი 2, 2011|
Leave a Comment »
დღეს კვირაა, ის ბედნიერი კვირა როდესაც თვეში 1ხელ ამ დღით მიწევს ხოლმე დასვენება ❤ გუშინ საღამოს სოფელში წასვლას ვაპირებდით ყველა ჭირნახულს დასაბინავებლად 🙂 საღამოს დედამ დამირეკა, საშინლად ცივა, ბავშვის წამოყვანა არ ღირსო, მის გარეშე მე ვერ წავიდოდი, 1დღე ხომ მაინც უნდა პატარას დედა გვერდით. დღეს დილით გიო და ლევანი წავიდნენ უჩვენოდ.
1საათი იქნებოდა ალბათ, რომ დავურეკე და ვაშლს კრეფენ ხეზე არიან ასულებიო 😀 მათთან მომინდა ყოფნა, იმიტომ კი არა რომ ვაშლის კრეფის სურვილი მკლავდა :დ იქაურობა მომენატრა, სახლი, ეზო სადაც ბავშვობის ყველაზე ლამაზი პერიოდი მაქვს გატარებული. ჩემი პაპიდა ❤ აქედან მიხარია ხოლმე იქ წასვლა. იქ ჩასული უკან მოვრბივარ. რაც ბებო გარდაიცვალა მას შემდეგ ძალიან მიჭირს. არ შემიძლია დღემდე ვერ შევეგუე მის არ ყოფნას. აქ რომ ვარ ვერ აღვიქვამ იმდენად მტკივნეულად, სოფელში რომ ჩავდივარ სულ მასზე ვფიქრობ. დღესაც მთელი დღეს უაზროდ ვიბორიალე წინ და უკან. იქაურობაზე ვფიქრობდი სულ. ბავშვობა მახსენდებოდა. მე და ჩემი და დიდ ვერანდაზე ან
ბაღში გავშლიდით ხოლმე პლედებს და ვიყურებოდით ცაში, ვუყურებდით მოსრიალე ღრუბლებს, როგორ იცვლიდნენ ფორმებს, თვითმფრინავების ნაკვალევს მანამდე ვიდრე საერთოდ არ აირეოდნენ ერთმანეთში და არ დაკარგავდნენ ფორმას. ვოცნებობდით 1000სისულელეზე, თუ მამა საქართველოში არ იყო ყოველ გადაფრენილ თვითმფრინავში ჩვენი ფანტაზიით მამას ჩავსვამდით და ხელს ვუქნევდით აქედან ❤ 
შემოდგომით როდესაც პაპა ვაშლის დასაბინავებლად იწყებდა მზადებას პირველ რიგში პატარა ყუთებს მოიტანდა. ჩვენ ჩვენებურად ვიყენებდით ამ ყუთებს ხეზე ვაშენებდით სახლებს, შტაბებს, ლამის სამუდამოდ იქ გადავცხოვრებულიყავით ხოლმე 🙂
მენატრება ეს ყველაფერი, ტირილამდე მენატრება!!!
Read Full Post »
მომენატრა, ცრემლებამდე, ყელში ბურთი გაჩხერამდე მომენატრა ჩემი ხელებ დანაოჭებული ბებო 😦 წელს მეორე აღდგომა იყო ბებიას გარეშე… ბებიას გარეშე ყველანაირი გაგებით, შარშან “არ შეიძლებოდა” საფლავზე გასვლა, წელს პატარა იყო ავად და იძულების წესით დავრჩი თბილისში. წლების წინ როგორ სხვანაირად იყო ყველაფერი, ერთად ველოდებოდით აღდგომას, პარასკევს კვერცხებს ვღებავდით, რომელსაც კვირამდე არ გვაჭმევდა ბებო :დ :დ :დ კვირას კი ყველა სოფელში იყრიდა თავს და “დიადი მსვლელობისათვის” ვემზადებოდით. ბევრს ვერ ვწერ, არ შემიძლია, უბრალოდ მენატრები ბებო… ძალიან მენატრები, შენი დაუსრულებელი “ახალგაზრდა გოგოს არ ეკადრება” რჩევებით, შენი პალეოლითის ხანის ტრადიციულობით. მენატრება შენი გალეული დანაოჭებული ხელები, ყურზე ვარდისფერთვლიანი საყურეები. უშენოდ ძალიან ცარიელია სახლი. ძალიან მენატრები……
კაკატოლანდია 