ამ ბოლოს ჩემს თავს შევატყვე რომ მონატრებამანიამ შემიპყრო, ყველაფერი მენატრება. 3ღამეა ინტენსიურად ვმეცადინეობ ACCAს და აღმოვაჩინე რომ უზომოდ, უზომოდ მომნატრებია სწავლა. შეიძლება ვინმემ იფიქროს ეს რაღა მოსანატრებელიაო მაგრამ არის 🙂 წუხელ რომ დავწექი მელნის და ქაღალდის სუნი ამდიოდა თითებზე,ამ სუნმა გადამისროლა მოგონებებში. ყოველთვის დიდ მაგიდასთან ვიჯექი, ყველა რვეული,წიგნი თუ კონსპექტი საჭირო ადგილას მქონდა გადაშლილი, ფურცვლაში დრო არ დამეკარგა, იქვე რამოდენიმე კალამი ეგდო, ერთიც დამატებით თმებში მქონდა გარჭობილი. ყოველთვის მედგა უუუზარმაზარი ჭიქით ჩაი, ყავას იშვიათად ვწყალობდი, თუ ძალიან არ ჩამომეძინებოდა მანამდე არ ვეკარებოდი 🙂 ბავშვობაში მეგონა წიგნს ბალიშის ქვეშ თუ დავიდებდი თავისით შეფრინდებოდა რაც იქ ეწერა თავში, დიდობისას მეცადინეობაში ღამენატეხს რამდენჯერ მინატრია რომ მართალი ყოფილიყო 🙂
ახლაც ჩემს მაშინდელ ოთახში ვზივარ, ვმეცადინეობ შიგადაშიგ ვნატრობ თავში თავისით შეფრინდეს რაღაცრაღაცეები, მაგრამ უფრო ძირითადად ვბეჯითობ. 13ში მეორე შიდა გამოცდა მაქვს დიდი იმედი მაქვს კარგად ჩავაბარებ. წუწუნი და წინასწარ ტირილი ჩემი სტილია, დარტყმა ადვილად რომ გადავიტანო ხოლმე მაგრამ საბედნიეროდ ასეთი რამ არ მომხდარა ჩემს ცხოვრებაში ჯერ და დიდი იმედი მაქვს არც მოხდება 🙂
გუშინ გიომ გადწყვიტა წინა დღის შეცდომა გამოესწორებინა და საღამო ერთად გაგვეტარებინა. როგორც ჯერ კიდევ 1კვირის წინ ვიყავით შეთანხმებულები წავედით რობინ ჰუდზე, ძალიან მაინტერესებდა რიდლი სკოტის და რასელ ქროუს კიდევ ერთი ტანდემი, რამდენად სხვა მხრივ დაგვანახებდა რეჟისორი ამ ისტორიულ გმირს. სხვა ეკრანიზებული “რობინ ჰუდებისგან” განსხვავებული ფილმია. საფრანგეთში ნორმანების წინააღმდეგ მებრძოლი რიჩარდ ლომგულის გარდაცვალების შემდეგ რობინ ლონსტრაიტი გადაწყვეტს რომ დაბრუნდეს ინგლისში. უკან გზაზე მომავალი ის აწყდება მომაკვდავ რობერტ ლოქსლის, რომელსაც სამშობლოში მეფე რიჩარდის სამეფო მუზარადი მოქონდა, მაგრამ მოღალატე გოდფრიმ ხაფანგი დაუგო და მთელს ამალასთან ერთად ამოხოცა. რობინი მომაკვდავ რაინდს პირდება რომ მის ხმალს აუცილებლად ჩაუტანს მოხუც უოლტერ ლოქსლის ნოთინგემში. ფილმშჳ ქალწული მერიონი (კეით ბლანშეტი) ლოქსლის ქვრივ მერიონადაა ქცეული 🙂 ნოთინგემში მისულ რობინს სერ უოლტერი რიგი მიზეზების გამო საკუთარ შვილად მიიღებს. ამასობაში მოღალატე გოდფრი მეფე იოანეს (King John) მრჩეველი ხდება და საფრანგეთიდან ჩუმად გადმოსულ ჯართან ერთად იწყებს ინგლისის აწიოკებას. შემდეგ ბევრი საინტერესო რამ ხდება, რომელიც უნდა ნახოთ. რამოდენიმე სცენამ სერიოიზული შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე, უსერიოზულესი ოპერატორული ნამუშევარი იყო, განსაკუთრებით ფრანგების მოგზაურობა ზღვაზე, მეც იქ მეგონა თავი 🙂 . ბოლოს ფილმი იქ მთავრდება სადაც სხვა “რობინ ჰუდები” იწყება 🙂 რობინ ლონგსტრაიტს მეფე იონე კანონგარეშედ გამოაცხადებს და ის მერიონთან, რამოდენიმე მეგობართან და ტყის ბავშვებთან ერთად იწყებს შერვუდის ტყეში ბედნიერად ცხოვრებას 🙂
უკვე აღარ მიყვარს სოფლისაკენ მიმავალი გზა, ადრე შემეძლო მთელი მგზავრობის მანძილზე მეთვალიერებინა გარემო, სად რა შეიცვალა, სად ახალი სახლი აშენდა, ზაფხულში ხორბლის ყანებისთვის მეყურებინა, გაზაფხულზე ყაყაჩოს და სოსანისთვის მაგრამ ახლა ვეღარ. ამ სახლებს რომ ვხედავ გული მეწურება, ღირსება წართმეულად, ნაცემი ბავშვივით ვგრძნობ ხოლმე თავს. ომმა მეც რადიკალურად შემცვალა. წეროვანს, ხურვალეთს გზისპირა დასახლებებს შორიახლოდან ვხედავ, ჩემი სოფლისკენ რომ გადავუხვევთ კიდევ იქვე 10მეტრში არის ახალი სოფელი, ახალი ბერბუკი. სულ სადღაც 50-70 სახლი იქნება. დაახლოებით 1.5 წელია იქ ცხოვრობენ,ყოველ ჩასვლაზე ერთი რამ მატირებს განსაკუთრებით, სასაფლაო საოცარი სისწრაფით იზრდება და იზრდება. დღეს მანქანიდან ვითვლიდი, 60მდეა თუ მეტი არა. ძალიან ბევრია ასეთი პატარა სოფლისთვის. ასე მგონია ვერ უძლებენ იმ ტკივილს რასაც შენს მშობლიურ სახლთან ახლოს და თან ძალიან შორს ყოფნა ქვია. წარმოიდგინე იქვე სულ რაღაც 30 კილომეტრში გეგულებოდეს შენი სახლი, შენი მიწა, შენი ეზო და ვერ მიდიოდე…………..
ხო, ზუსტად ასე ვარ ამ წუთას, ჩემს მე6 კლასელ ძმას სკოლაში ქართულის მასწავლებელმა თემა მისცა “უბედური ქვეყნის უბედური შვილები” დღევანდელი რეალობიდან დაწერეთო.
ცხოვრებაში არის ხოლმე მომენტები როდესაც წარსული სასიამოვნოდ გვახსენებს თავს. გასულ კვირას ჩემ სოფელში ვოიაჟსაც ქონდა ასეთი ეფექტი. თბილისში გადმოსვლის შემდეგ დედამ ყველა ჩემი სკოლის დროინდელი რვეული თუ ჩანაწერი ერთ ყუთში მოათავსა და სოფელში შეინახა. შაბათს აივანზე ბოდიალისას შემთხვევით გადავაწყდი ამ ყუთს, გავხსენი და წავედი შორს უკან, ჩემს ბავშვობაში…სათითაოდ ვიღებდი ამ დამტვერილ რვეულებს ვათვალიერებდი, განსაკუთრებით უკან გვერდებს, ჩემი და ეკას წერილები და ნაჯღაბნები ჭარბობდა ტექსტით: აუ მე არ გამიძახოს, თუ გამიძახებს ეს ადგილი მიკარნახე, დღეს მუსიკა მაქვს და მეზარება, აუ მეც, მოდი გავაცდინოთ. შეხედე მასწავლებელს სად იყურება, ჭერში ბუზებს თვლის? აუ ოფოფივით აქვს თმები და ა.შ. რამდენჯერ დავუჭერივართ ამ რვეულების მიწოდება-მოწოდების დროს 🙂 ვაგრძელებ ქექვას, წიგნები, სავარჯიშოები, წერილები ბოლოს ერთი იყო დარჩენილი, გაცრეცილი და დათხელებული, მაშინვე ვიცანი, ოდესღაც 100ფურცლიანი რვეული იყო, ქართულისთვის, მაგრამ დღეს 40ფურცელზეა ჩამოსული. გადავფურცლე და რაღაცნაირად ვიგრძენი თავი. მეცხრე კლასის რვეული იყო, ამ პერიოდში განსაკუთრებით მინდოდა რეპორტიორობა, ვიჯექი და ვწერდი ჩანახატებს, ვიღებდი ინტერვიუებს სკოლის გაზეთისთვის. მერე იყო ზვიადისთან კერძო გაკვეთილები. ამ ადამიანმა უამრავი რამ მასწავლა, ჩემი ინტერესებიდან გამომდინარე ინტერვიუებს მავალებდა ლიტერატურულ პერსონაჟებთან, არჩევანში არ მზღუდავდა, მეც ბედნიერი ვიყავი, ვწერდი და ვწერდი. ამ რვეულში რამოდენიმე ასეთი ინტერვიუ იყო შემორჩენილი, თვითონაც გამიკვირდა რამხელა ფანტაზია მქონია 14-15წლის ასაკში 🙂 პირველი დავალება იყო ინტერვიუ ჩემს საყვარელ ლიტ. პერსონაჟთან. და ვინ იყო ის? გამოცნობა თქვენთვის მომინდვია 🙂
– გამარჯობათ მის შარპ. გმადლობთ რომ დამთანხმდით შეხვედრაზე.
თურმე რა ხდება, მთელი 400წლიანი ისტორია ქონია ამ ტრადიციას. ყოველი წლის გაზაფხულზე, იაპონელ დედებს მიყავთ წლამდე ასაკის ბავშვები ტოკიოში სენსოჯის ტაძარში, სადაც ერთმანეთს აჯიბრებენ ტირილში 🙂 მათი ღრმა რწმენით ბავშვის ტირილი დააფრთხობს ავ სულებს და მომდევნო წლის მანძილზე ჯანმრთელები იქნებიან 🙂
კაკატოლანდია 